tag:blogger.com,1999:blog-2163430794410119282023-11-15T23:56:36.281-08:00Olga Brinkhorst verhalenDit is een blog voor mijn korte verhalen en bedoeld als inkijkje. Het tipje van de sluier. Sfeerproeverij. Bedoeld voor een volwassen publiek. Mijn romans en kinderboeken zullen eerdaags op een andere site te vinden zijn.Olga Brinkhorsthttp://www.blogger.com/profile/03231853749671893935noreply@blogger.comBlogger8125tag:blogger.com,1999:blog-216343079441011928.post-62138837118579145072014-04-18T03:17:00.002-07:002014-04-18T03:18:13.575-07:00De stad en de herinnering<div style="margin: 0cm 0cm 10pt;">
<span lang="NL" style="mso-ansi-language: NL;"><span style="font-family: Calibri;">Dit was de plek
waar ze hem voor het eerst ontmoette. Voor de winkelruit van Van Stockum. Hij
staarde in de etalage en zijn fiere houding viel haar meteen op. Ze was blijven
staan om hem te bewonderen toen de bliksem oversloeg <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>via het glas. De reflectie in de ruit hield
beide ogen minutenlang gevangen en toen hij zich uiteindelijk omdraaide was het
niet meer dan logisch dat ze in zwijgende overeenkomst besloten om naar Het
Plein te lopen en een tearoom binnen te gaan. </span></span></div>
<div style="margin: 0cm 0cm 10pt;">
<span lang="NL" style="mso-ansi-language: NL;"><span style="font-family: Calibri;">Vervolgens
vierden ze ieder jaar, daar bij de Wiener Konditorei, met een stuk taart hun
jubileum. Zwijgend en gelukkig, alleen met zijn tweeën. <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Dan viel het binnenvallend zonlicht op de
fijne rimpeltjes rond zijn ogen. Ieder jaar een spoor dieper, vooral als hij dan
zo naar haar lachte. Het kleine zilveren vorkje in zijn lange vingers. Niet
zelden bezochten ze daarna het Mauritshuis dat alleen al met zijn statige trap
indruk op haar wist te maken.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Of ze
gingen naar het Eschermuseum, terwijl hij eerst nog even wilde rondneuzen bij
de boekenkraampjes op de Lange Voorhout. De vlekkerige bomen die hen
beschermend omarmden. </span></span></div>
<div style="margin: 0cm 0cm 10pt;">
<span lang="NL" style="mso-ansi-language: NL;"><span style="font-family: Calibri;">Even later loopt ze
binnen bij de Pulchri Studio aan de Lange Voorhout. Haar voeten, gestoken in
bruine mocassins die slijtplekken vertonen bij de hakken, betreden doelbewust
het marmer. Ze beklimt de treden naar de eerste verdieping en verdwijnt in één
van de zalen. Er klinkt een zucht. Haar brede wollen sjaal die ze gebruikte als
jas, laat ze op het parket vallen terwijl haar voeten de passen van de Weense
wals inzetten. Ze cirkelt de kamer rond zonder oog te hebben voor de steeds
wisselende schilderijen. Haar bewegingen zijn vloeiend en licht. De lange rok
draait om haar benen. De armen gekromd voor zich uit, ietwat hoog. Alsof haar
danspartner een flinke kop groter is. De glazen koepel met koperen beslag strekt
zich boven haar uit alsof hij haar nog meer de ruimte wilt geven.</span></span></div>
<div style="margin: 0cm 0cm 10pt;">
<span lang="NL" style="mso-ansi-language: NL;"><span style="font-family: Calibri;">Niet lang daarna
loopt ze weer buiten, richting de Heulstraat. Een frisse voorjaarswind speelt
om haar nu blote schouders, maar ze lijkt het niet te voelen. De bruine
mocassins zweven verder. Bij het beeld voor het paleis houdt ze even stil. Ze
legt haar hoofd in de nek om tegen de zon in het gezicht van Willem van Oranje
te onderscheiden. Waarna ze vorstelijk haar hoofd buigt, als in een groet. Met
rechte rug vervolgt ze haar weg. Haar slanke silhouet wordt gereflecteerd door
de grote etalageruiten in jugendstillbogen. Paspoppen met Haute Couture lijken
haar aandacht te willen trekken met hun opgeheven armen, maar zij gunt hen geen
blik waardig. </span></span></div>
<div style="margin: 0cm 0cm 10pt;">
<span lang="NL" style="mso-ansi-language: NL;"><span style="font-family: Calibri;">Dan duwt ze vrij
abrupt een klassieke deur open. Ze verdwijnt in de galerie. De enorme doeken
doen haar nietig lijken.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>De
galeriehouder achter zijn bureau heeft haar niet eens opgemerkt. In een oogwenk
is ze verdwenen naar de tuin. Daar blijft ze staan onder een pergola met blauwe
regen. Stil. Het enige dat te horen is zijn de stemmen achter de heg. Jonge
mensen die willen profiteren van de voorzichtige lentezon en een plekje hebben
gezocht op het gras. Moeders met kinderen die door het park wandelen. Een klein
meisje voert brood aan de eenden. </span></span></div>
<div style="margin: 0cm 0cm 10pt;">
<span lang="NL" style="mso-ansi-language: NL;"><span style="font-family: Calibri;">Water. Ze blijft
er uit de buurt. Met een grote boog loopt ze om vijvers en grachten heen. Vaak
meer instinctief dan met opzet. Wat er gebeurt in de paleistuinen kan ze zich
ook wel op deze manier inbeelden. Met de ogen dicht, luisterend. </span></span></div>
<div style="margin: 0cm 0cm 10pt;">
<span lang="NL" style="mso-ansi-language: NL;"><span style="font-family: Calibri;">Ze verlaat de
galerie. De galeriehouder schrikt van de beweging bij de deur. Hij ziet nog net
haar frêle gestalte naar buiten stappen. Bijna als een geestverschijning.</span></span></div>
<div style="margin: 0cm 0cm 10pt;">
<span lang="NL" style="mso-ansi-language: NL;"><span style="font-family: Calibri;"> </span></span><span lang="NL" style="mso-ansi-language: NL;"><span style="font-family: Calibri;">Buiten loopt ze
even verder en dan houdt ze stil voor een monumentaal pand. In frisgroene
letters staat er “het heden” op de ruit. Ze lijkt te twijfelen. Zal ze naar
binnen gaan? Net als die keer dat zij jarig was en hij een knus tafeltje had
gereserveerd. Er was toen een bruiloft gaande in de tuin en ze vermaakten zich
door stiekem zo nu en dan een blik op de feestvierders te werpen vanuit hun
beschutte hoekje. Ze observeerden de aanwezigen en wisselden dan veelzeggende
blikken met elkaar uit. Aan een half woord hadden ze altijd al genoeg gehad. <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Maar deze keer loopt ze door. De kelner kijkt
haar na. Een glimlach als hij haar herkent en schudt dan meewarig zijn hoofd.</span></span></div>
<div style="margin: 0cm 0cm 10pt;">
<span lang="NL" style="mso-ansi-language: NL;"><span style="font-family: Calibri;">Aan het eind van
de lange winkelstraat staat ze opeens stil. Abrupt draait ze zich om en loopt
op haar schreden terug.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Ze slaat de
Oranjestraat in en vervolgens de Parkstraat. Helemaal in gedachten loopt ze te
ver door. Aangetrokken door de bloeiende krokussen. Ze plukt er een paar. Dan
kijkt ze op. Ze verstijft. De krokussen vallen uit haar hand op het
schelpenpad. Daar schittert de spiegel van de Hofvijver. Juist deze plek heeft
ze al die jaren vermeden. Daar, midden op de vijver, was de plek waar hij toen
ineens verdween. Haar zwierige schaatser met zijn lange handen. Het sierlijke
lichaam opeens verdwenen in een wak. De brandweer was gekomen. Ambulances.
Gillende sirenes. Een uitgeschoven ladder over het ijs. Maar het mocht al niet
meer baten. Zijn lichaam was al koud en verstijfd. Had de kleur van de winter
al aangenomen. De blauwe ogen voor altijd verstild. </span></span></div>
<div style="margin: 0cm 0cm 10pt;">
<span lang="NL" style="mso-ansi-language: NL;"><span style="font-family: Calibri;">De vijver lijkt
nu zo onschuldig. Vrolijk rimpelend in de waterige zon. Ze is tot aan de stenen
waterkant gelopen. Waar vlaggen klapperen in de wind. Haar reeds rimpelige hand
bezaaid met ouderdomsvlekken ligt op de koude rand. Een glimlach om haar mond.
Ze weet het niet meer. Haar bruine ogen zijn jaren geleden al uitgeblust. Door
de dementie hebben ze een wazige glans gekregen. Nee, zij kan zich er niets
meer van herinneren. Het is de steen die het nog weet. De herinnering
opgeslagen in de gebouwen en het plaveisel. Het is de stad die spreekt.</span></span></div>
<div style="margin: 0cm 0cm 10pt;">
<span lang="NL" style="mso-ansi-language: NL;"><span style="font-family: Calibri;"> </span></span></div>
<div style="margin: 0cm 0cm 10pt;">
<span lang="NL" style="mso-ansi-language: NL;"><span style="font-family: Calibri;"> </span></span></div>
<br />Olga Brinkhorsthttp://www.blogger.com/profile/03231853749671893935noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-216343079441011928.post-41191244943781899042013-10-03T23:46:00.000-07:002013-10-03T23:46:54.205-07:00MelanchonognieIedere ochtend kijk ik naar hetzelfde levende schilderij. Ik zie de blaadjes van de iele boom bij de buurvrouw één voor één transformeren van groen naar geel. Nu nog afstekend tegen de bruine bakstenen muur, straks niet meer. De wind speelt met de blaadjes van de clematis die afgelopen zomer zo uitbundig heeft gebloeid en een regendruppel rolt van de bolvormige veelgekleurde wespenvanger die nu werkeloos maar toch nog vrolijk aan een spijker wiebelt. De herfst doet zijn intrede en ik duik nog even dieper onder de dekens. <br />
<br />
Even overvalt de albekende melancholie me die rond deze periode door de nu gesloten tuindeuren toch nog naar binnen weet te dringen, net als de spinnen die hier beschutting zoeken. Maar deze keer krijgt ze niet de kans om haar web te weven bij mijn bed. Een schop in mijn buik schrikt me op uit mijn gepeins en zorgt ervoor dat ik met een glimlach en een intens warm gevoel van binnen mijn bed uitstap om aan deze nieuwe dag te beginnen.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiyBksE4muDveUdnhCBZtczTf-XMBOc69QGdJ7fJR_VRfnIcWZaS5VagIB6mw6clYR1xRl3DQ1tr5orN-2NLz0VG3JIgOg8bwY3K5_8QLCS08UiGooZp94Rev5ja6sUDX1_hE9uTZr3E_E/s1600/2013-10-04+06.35.59.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiyBksE4muDveUdnhCBZtczTf-XMBOc69QGdJ7fJR_VRfnIcWZaS5VagIB6mw6clYR1xRl3DQ1tr5orN-2NLz0VG3JIgOg8bwY3K5_8QLCS08UiGooZp94Rev5ja6sUDX1_hE9uTZr3E_E/s1600/2013-10-04+06.35.59.jpg" height="320" width="240" /></a></div>
Olga Brinkhorsthttp://www.blogger.com/profile/03231853749671893935noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-216343079441011928.post-4953274180059600772013-09-10T22:40:00.000-07:002013-09-10T22:42:18.825-07:00Hagar<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;">
<span lang="NL" style="mso-ansi-language: NL;"><span style="font-family: Calibri;">Het zand hoopte
zich op tot klonters in haar wimpers. Door de spleetjes van haar ogen zag ze
alleen nog het geel. Het zand in de wind geselde haar gezicht. Welke kant moest
ze op? Ze liep twee stappen expres met haar linkerbeen krachtig en ver voor
zich uitgestoken. Iedere woestijnbewoner wist dat je langzaam in een rondje zou
lopen als je dit niet deed, omdat het rechterbeen sterker was dan het linkerbeen.
Dat moest ze zien te compenseren. Was het maar al nacht, dan zou ze de weg
kunnen afleiden aan de hand van de sterren. Aan de andere kant liep ze dan het
risico het te begeven van de kou. Daar was ze in haar simpele slavinnenkleed niet
tegen bestand. Al was haar meester een welvarend man en was zij al die tijd
zijn favoriete bijvrouw geweest, de eerste vrouw had niet toegestaan dat ze met
nuttige en dure gewaden de woestijn in werd gestuurd. Het verraad deed haar
pijn. Ze voelde zich afgedankt. Eigenlijk maakte het ook niet uit welke kant ze
opging. Zolang de weg maar niet terugvoerde naar hen die ze jaren trouw gediend
had en die haar nu zo onbarmhartig hadden afgedankt. Haar blik gleed over de
trillende horizon. Daar zou haar toekomst liggen. In het eindeloze gele zand.
Een troep zwarte vogels gleed in haar blikveld. Ze besefte waar de vogels op
afvlogen en wendde haar hoofd kokhalzend weg. Het idee dat het nog warme
lichaampje van haar kind nu al ontdekt was door de aaseters bracht haar bijna
tot waanzin. Haar handen sloegen verkrampt naar haar bezwete nek en haar knieën
knikten van uitputting. Vertwijfeld riep ze die ene naam. Niet de naam van de
god die haar verlaten had, maar van haar nog levende kind dat ze uit wanhoop
onder een struik verborgen had. Ismaël!<o:p></o:p></span></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;">
<span lang="NL" style="mso-ansi-language: NL;"><span style="font-family: Calibri;">Toen verscheen er
plots een fel licht voor haar ogen. Even dacht ze dat dit de aankondiging was
van de dood die haar wachtte. Maar toen hoorde ze een zachte stem en ze besefte dat
het een engel was die voor haar stond.</span></span></div>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjSb7n7J_tuWwQkP5MEmX1iYFzGKfz2czqcD84K1Ums-2pHsjcHpv6qjnII893yq3Vt-ZNG4nlFH1_SkJ2TqgfSEp1P0uUce-Txt_Yg7JNE71iAbrBfST6_0DbjQQsfjPxMimcM2OQ5oWk/s1600/Hagar+2.png" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjSb7n7J_tuWwQkP5MEmX1iYFzGKfz2czqcD84K1Ums-2pHsjcHpv6qjnII893yq3Vt-ZNG4nlFH1_SkJ2TqgfSEp1P0uUce-Txt_Yg7JNE71iAbrBfST6_0DbjQQsfjPxMimcM2OQ5oWk/s1600/Hagar+2.png" height="320" width="400" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Hagar. Olieverf op canvasboard. Door Olga Brinkhorst</td></tr>
</tbody></table>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;">
<span lang="NL" style="mso-ansi-language: NL;"><span style="font-family: Calibri;"><o:p></o:p></span></span> </div>
Olga Brinkhorsthttp://www.blogger.com/profile/03231853749671893935noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-216343079441011928.post-23408063165129764372013-04-07T07:15:00.001-07:002013-04-07T07:15:14.780-07:00Toilet
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;">
<span style="font-family: Calibri;">Met onvaste tred<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>loopt ze naar de wachtende collega’s<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>in pak bij het terrastafeltje.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Ze
hebben al betaald ziet ze en staan op haar te wachten. Ze trekt het jasje van
haar mantelpakje iets naar beneden om de bloedvlek in haar donkerblauwe rokje
te verbergen.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Haar gezicht is wit en ze
mompelt iets over hoofdpijn. De blik in de ogen van de mannen verraden dat er woorden
als “labiele vrouwen” en “periode van de maand” in hun hoofd omgaat. Geen van
hen beseft dat het haar veertien weken oude kindje is dat ze net door het toilet
heeft moeten spoelen. <span style="mso-spacerun: yes;"> </span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;">
<span style="font-family: Calibri;"><span style="mso-spacerun: yes;"></span></span> </div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;">
<span style="font-family: Calibri;"><span style="mso-spacerun: yes;"></span></span> </div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjcrdnD63rMdeVV-bffLfuyl6oCmQyem_mFk6Xms6lzWkpodInHqSXpNsj1d-9dIdIO-rSN921pA6EbuHUAggkJLwxU27g1RYnJQzY_LVRyypG9seQwtZ-oIeVspobx1k62dG5MwiWXx_s/s1600/toilet.png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjcrdnD63rMdeVV-bffLfuyl6oCmQyem_mFk6Xms6lzWkpodInHqSXpNsj1d-9dIdIO-rSN921pA6EbuHUAggkJLwxU27g1RYnJQzY_LVRyypG9seQwtZ-oIeVspobx1k62dG5MwiWXx_s/s1600/toilet.png" height="266" width="400" /></a></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;">
<span style="font-family: Calibri;"><span style="mso-spacerun: yes;"></span><o:p></o:p></span> </div>
Olga Brinkhorsthttp://www.blogger.com/profile/03231853749671893935noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-216343079441011928.post-44407423490896036112013-04-04T08:52:00.003-07:002013-04-04T08:52:34.837-07:00ConserveOmdat één blik meer zegt dan duizend woorden<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj6Llo3Cx5HJyJ023h02niXkiTqUCwbeL7vvKORRsooNH0nSB375OVTC4OzyaiYTpcPxKCMxT7X-gjYuZXN6K7nlrSPRriUb8FNrua8XJ6Q46VMzPOx6OEXSTzXBN4J9juBAA1sODzyCT8/s1600/conserve.png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj6Llo3Cx5HJyJ023h02niXkiTqUCwbeL7vvKORRsooNH0nSB375OVTC4OzyaiYTpcPxKCMxT7X-gjYuZXN6K7nlrSPRriUb8FNrua8XJ6Q46VMzPOx6OEXSTzXBN4J9juBAA1sODzyCT8/s1600/conserve.png" /></a></div>
Olga Brinkhorsthttp://www.blogger.com/profile/03231853749671893935noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-216343079441011928.post-43030679127446082362013-04-03T02:45:00.001-07:002013-04-03T13:20:14.785-07:00Riddersdicht<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt;">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif";">"Oh schoonheid die vrouw zijt. Gij
heeft menig mannenhart doen versagen en verzuchten. Maar nimmer waart gij in
staat, om mij van mezelf te doen vluchten.<o:p></o:p></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt;">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif";"><o:p> </o:p></span><span style="font-family: "Arial","sans-serif";">Zo zuiver en puur, zo mild
als de eerste ochtenddauw.<o:p></o:p></span></div>
<span style="font-family: "Arial","sans-serif";">En toch verlaat ik u, ben
ik u ontrouw…<o:p></o:p></span><br />
<br />
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin: 0cm 0cm 0pt;">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif";"><o:p> </o:p></span><span style="font-family: "Arial","sans-serif";">Mijn hart verlangt naar u
eens te meer, tot het zwicht<o:p></o:p></span></div>
<span style="font-family: "Arial","sans-serif";">Maar deze nacht roept mijn
zwaard, de ridderplicht.'</span><br />
<span style="font-family: "Arial","sans-serif";"></span><br />
<br />
<br />
<span style="font-family: inherit; font-size: x-small;">Uit <em>Fawn</em> - Door Olga Brinkhorst</span><br />
<span style="font-family: "Arial","sans-serif";"><o:p></o:p></span><br />Olga Brinkhorsthttp://www.blogger.com/profile/03231853749671893935noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-216343079441011928.post-85963832724611731372013-04-03T02:35:00.001-07:002013-04-03T13:21:40.060-07:00Rode pumps<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;">
<span style="font-size: 12pt; line-height: 115%;"><o:p><span style="font-family: Calibri;"> </span></o:p></span><span style="font-size: 12pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: Calibri;">Ik sta voor
de spiegel en wurm mijn voeten in mijn rode pumps en hoop vanuit heel mijn hart
dat ze nog passen. Ze staan zo goed bij mijn rode jurkje. Ik bloos. O, wat is
het alweer lang geleden dat ik ze voor het laatst gedragen heb. En wat had ik
een blaren na die hele avond dansen in de armen van Tony. Maar het was het
waard.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Dan gaat de deurbel en ik ren
strompelend door de gang naar de voordeur. Het is de postbode. “Ik heb een
pakje voor u meneer Schulte, als u even wilt tekenen?”<o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgmP-iuTOZa7CDNzBRQDyxyTCp_JfxDuP6rlw-d9GAlh3ZEviW0zNScfutlXR5Qgc4MrpHpcXL132ncI47PvfmpVNBMvX-_Elo79evq9cMkiA4q4w6_plLSZMyxlhSKwEBTRp_Ubzcbr8s/s1600/imagesCA0JRM4M.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgmP-iuTOZa7CDNzBRQDyxyTCp_JfxDuP6rlw-d9GAlh3ZEviW0zNScfutlXR5Qgc4MrpHpcXL132ncI47PvfmpVNBMvX-_Elo79evq9cMkiA4q4w6_plLSZMyxlhSKwEBTRp_Ubzcbr8s/s1600/imagesCA0JRM4M.jpg" height="400" width="400" /></a></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;">
Gepubliceerd op <a href="http://www.honderdwoorden.tumblr.com/">www.HonderdWoorden.tumblr.com</a></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;">
</div>
Olga Brinkhorsthttp://www.blogger.com/profile/03231853749671893935noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-216343079441011928.post-37644097806914539622013-04-03T02:31:00.001-07:002013-04-03T13:22:27.919-07:00Voorjaarsmoe<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;">
<span style="font-size: 12pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: Calibri;">De lang
verborgen zomerzon weet eindelijk ruimte te winnen van het woekerende wolkendek
dat de hele winter waarlijk als een verwassen vitrage voor het hemelse blauw
geschoven hing. Het groene gazon van de vredige velden waar de narcissen hun guitige
gele gezichtjes jubelend uitsteken krijgt een gans onnatuurlijke glans. De
bruine basten van de bonkige bomen pronken met hun wollige witte bloeiende bloesempracht
waarin de merel uitbarst in meanderend gezang. Groene loten verschijnen
onverdroten aan de dermate doodgewaande clematis en ik lig met mijn door het
huilen gehavende gezicht in het geurende gras te wensen dat ik er niet was.</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;">
<span style="font-size: 12pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: Calibri;"></span></span> </div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgJJN3fMZUNmswzZ3G7dHuW3fE23AjVsi-dXB_0DEcr3KK2nPhXKDr84aU1zXjp1TQRQqs92TthudN8MpvyB2wN4tTeEPCya-iRRh1-2lffuZeAcyZHl691C2Q3adEki00VwelDaCQiqTQ/s1600/images.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgJJN3fMZUNmswzZ3G7dHuW3fE23AjVsi-dXB_0DEcr3KK2nPhXKDr84aU1zXjp1TQRQqs92TthudN8MpvyB2wN4tTeEPCya-iRRh1-2lffuZeAcyZHl691C2Q3adEki00VwelDaCQiqTQ/s1600/images.jpg" height="316" width="400" /></a></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;">
<span style="font-size: 12pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: Calibri;"><o:p></o:p></span></span><br />
Gepubliceerd op <a href="http://www.honderdwoorden.tumblr.com/">www.HonderdWoorden.tumblr.com</a></div>
Olga Brinkhorsthttp://www.blogger.com/profile/03231853749671893935noreply@blogger.com0